Włóczęga znajduje podrzucone niemowlę, którego na próżno stara się pozbyć. Pięć lat później stanowią jedno serce i jedną duszę - chłopiec przejął aż do najdrobniejszego szczegółu nawyki swego opiekuna. Jeden kryje drugiego. Ale szczęście nie trwa długo, ponieważ matka, która tymczasem stała się sławną aktorką, chce odebrać dziecko. Charles próbuje pocieszać się marzeniem, ale rzeczywistość staje się nieomal piękniejsza od marzeń: matka przyjeżdża po dziecko i.. ojca, który przecież należy do szczęśliwej rodziny.

Przyszłość. Ludzie są podzieleni na dwie grupy: myślicieli, którzy stwarzają plany (ale nie wiedzą jak wszystko działa), oraz robotników, którzy wytwarzają (ale nie mają żadnej wizji). Są od siebie kompletnie odseparowani, ale razem tworzą jednak całość. Jeden człowiek z grupy myślicieli ośmiela się odwiedzić podziemia, gdzie robotnicy wykonują trudną pracę. Jest bardzo zdziwiony tym, co zobaczył...

Dwaj mężczyźni rywalizują o względy dziewczyny (Kathryn McGuire). Czarny charakter (Ward Crane) kradnie jej ojcu zegarek, a o ten występek oskarżony zostaje operator projektora (Buster Keaton). Zhańbiony bohater wraca do swojego zajęcia w kinie. Obsługując urządzenie, zapada w sen, w którym jego życie staje się filmem. Przenosi tam wszystkich swoich znajomych, a sam staję się Sherlockiem Holmesem Jr. poszukującym skradzionych pereł.

Do prowincjonalnego miasteczka przybywa wędrowny hipnotyzer. Jego medium, somnambulik Cezar, jest główną atrakcją jarmarcznego show. Wkrótce w miasteczku zaczynają ginąć ludzie. Przyjaciel jednego z zamordowanych, Francis, odkrywa ponury sekret - hipnotyzer jest reinkarnacją morderczego doktora Caligari, który zabijał, posługując się medium. Sytuacja nie jest prosta, gdyż Francis trafia za Caligarim do zakładu psychiatrycznego.

Friedrich Wilhelm Murnau kieruje się w swym filmie nie tyle dramatem Wolfganga Goethego, ile średniowieczną baśnią ludową: Faust [Gösta Ekman] zapisuje swą duszę Mefistofelesowi [Emil Jannings] i otrzymuje od niego z powrotem swą młodość. Po pobycie we Włoszech, gdzie w pełni korzystał z radości życia, Faust powraca do domu i zakochuje się w niewinnej Małgorzacie [Camilla Horn]. Przy pomocy jej ciotki-rafjurki [Yvette Guilbert] uwodzi dziewczynę. Podczas gdy większość niemieckich krytyków przymierza film do literackiego tekstu Goethego i zarzuca reżyserowi brak filozoficznej głębi, za granicą utwór ten przyjmowany jest pozytywnie. Podkreśla się, że Murnau'owi udało się stworzyć samoistne, sugestywne dzieło sztuki.

Skomplikowany bieg wypadków doprowadza bohatera filmu do karkołomnej wspinaczki po ścianie wieżowca jednego z domów towarowych, co oczywiście stanowi znakomity chwyt reklamowy. Na każdym piętrze Lloyd oczekuje odsieczy, która ma nadejść ze strony specjalisty od wspinaczki. Niestety pomoc nie nadchodzi, a dzielny subiekt walczy z piętrzącymi się trudnościami. Upływ czasu nie miał wpływu na mistrzowsko zrealizowany film, w którym tylko w nielicznych wypadkach zastępowali Lloyda kaskaderzy. Film dostarcza do dzisiaj wspaniałej zabawy przyprawionej szczyptą grozy.

"Wschód słońca" ma tę świetlistą prostotę konstrukcji, która dana jest bardzo niewielu filmom: troje zwykłych bohaterów, odwieczny dramat uczuć, jedność akcji. Bawiąca na wakacjach kobieta usiłuje nakłonić młodego farmera, by zgładził swoją żonę i zamieszkał z nią w mieście. Ten, poczciwy, ale dość słabego charakteru, ulega w końcu i zamierza dokonać zbrodni podczas przejażdżki łódką. Cofa się wszakoż w decydującym momencie. Żona, pojąwszy, co się miało stać, ucieka w przerażeniu.

Bohater (Emil Jannings) dosłownie żyje swą pracą portiera w eleganckim hotelu i z dumą obnosi zdobną liberię. Jednak wkrótce zauważony będzie jego zaawansowany wiek i postępujące zniedołężnienie. Zostaje pozbawiony dotychczasowej funkcji oraz należnego stroju i zmuszony do pracy w hotelowej toalecie. I wówczas przeżycia starego, zdegradowanego i poniżonego człowieka sięgają rangi prawdziwej tragedii.

A dramatized account of a great Russian naval mutiny and a resultant public demonstration, showing support, which brought on a police massacre. The film had an incredible impact on the development of cinema and is a masterful example of montage editing.

W swym najpopularniejszym filmie B. Christensen, łącząc dokument z fabułą, bierze na warsztat średniowieczne opętanie czarownicami. Ukazując ilustracje z epoki, daje najpierw widzowi wgląd w świat wyobrażeń owych czasów, aby następnie, juz w scenach sfabularyzowanych, przedstawić plastycznie wiarę w czarownice: kobiety te pokazuje w trakcie warzenia miłosnego napoju, przed kontaktem z diabłem czy przy denuncjacji przez ich współtowarzyszki. W końcu na ekranie ukazują się narzędzia tortur... Dokonując następnie skoku we współczesność (odtwórczynie ról czarownic ujawniają się jako beztroskie mieszkanki domu starców), Christensen wiąże średniowieczne zabobony z "nowoczesnymi" chorobami nerwowymi, takimi jak histeria czy kleptomania. Reżyserowi chodzi w tym filmie nie tyle o historyczne fakty, ile raczej o skutki oddziaływania przesądów na psychikę jednostki.

Młody naukowiec powołuje do życia stworzonego z ludzkich szczątek potwora, przeszczepiając mu nieświadomie mózg przestępcy.

Pozostająca w związku uczuciowym niemoralna młoda kobieta jednocześnie utrzymuje kontakty z dwoma innymi mężczyznami.

Dramat historyczny, efekt współpracy reżysera Wernera Herzoga i charyzmatycznego aktora Klausa Kinskiego. Peru, rok 1560. Na rozkaz hiszpańskiego konkwistadora Gonzala Pizarro z biegiem Amazonki rusza ekspedycja pod wodzą Pedra de Ursui, Fernanda de Guzmana i Lope de Aguirre. Ich celem jest El Dorado, mityczne złote miasto wśród tropikalnej dżungli. Opętany żądzą bogactwa i władzy Aguirre usuwa wszystkich, którzy staną mu na drodze, pogrążając się w odmętach samozagłady i szaleństwa.

Niespełna 20-minutowy film, który stał się początkiem kina surrealistycznego. Obraz składa się z kilku luźnych scen, które nie pozostają ze sobą w żadnym konkretnym związku. Jedyną rzeczą, która je łączy jest chęć zaszokowania widza. Oglądamy zatem człowieka trzymającego na sznurku obciętą dłoń, zbliżenie rozcinanego brzytwą oka, czy dwa fortepiany, wewnątrz których znajdują się rozkładające ciała osłów.

Robotnik zostaje bezpodstawnie oskarżony o kradzież i popełnia samobójstwo. W fabryce wybucha bunt.

Jonatham Harker otrzymuje list od hrabiego Draculi z Transylwanii z prośbą o jak najszybszy przyjazd. Jego żona Lucy, mając złe przeczucia, początkowo nie zgadza się na wyjazd, jednak w końcu ulega... Wbrew pozorom to nie strach stanowi motyw przewodni filmu lecz samotność. Wampir jest na wskroś ludzki; pragnie miłości i zrozumienia. Film jest zarówno ekranizacją powieści Dracula Brama Stokera jak i remakiem filmu z roku 1922, Nosferatu – symfonia grozy.

Po męczącej podróży poprzez Karpaty Renfield dociera do mrocznego zamku Draculi, aby sfinalizować sprzedaż opactwa Carfax w Londynie hrabiemu, który okazuje się wampirem. Odurzony przez hrabiego Renfield staje się jego sługusem i pomaga Draculi dotrzeć do Anglii. W Londynie hrabia wypija krew młodej Lucy Weston, zamieniając ją w wampirzycę, a następnie zwraca swoje zainteresowanie w stronę jej przyjaciółki Miny Seward. Ojciec Miny wzywa specjalistę, doktora Van Helsinga. Wspólnie z narzeczonym Miny, Johnem Harkerem, postanawiają unicestwić Draculę.

Erik jest przerażającym potworem straszącym w gmachu paryskiej opery. W wilgotnych korytarzach znajdujących się w piwnicach opery, przygotowuje Christine Daae do zostania operową divą. Po wstrząsającej serii wydarzeń, w tym zrzuceniu przez Upiora ogromnego żyrandola na protektorów opery, czołowy sopran opery zostaje zmuszony do zrezygnowania z występu w spektaklu. Umożliwia to zajęcie jego miejsca przez Christine. Erik w swoim podziemnym królestwie wyznaje jej miłość, ale ona kocha Raoula de Chagny'ego. Upiór żąda od niej, aby zerwała z nim stosunki. Wtedy pozwoli jej wrócić na scenę. Christine zgadza się. Jednak, gdy tylko wydostaje się z podziemi, wpada w ramiona Raoula i razem snują plany udania sie do Anglii po premierze spektaklu tej nocy. Jednak Upiór podsłuje ich rozmowę i w czasie występu porywa Christine do głębin swoich lochów. Raoul i tajny agent Simon Buguet muszą śledzić Erika i uwolnić Christine.

Comedy about the flawed Italian healthcare system of the time and a doctor's expeirence with it.

John Forsythe w roli amerykańskiego agenta CIA, wynajmuje francuskiego współpracownika, Devereaux, który ma się udać na Kubę, by sprawdzić pogłoski o rosyjskiej broni i szpiegu NATO, działającym pod pseudonimem Topaz. Śledztwo rozpoczęte w Hawanie zaczyna nabierać niebezpiecznego tempa pozostawiając za sobą falę kryzysu rządowego, morderstwa, zdrady i samobójstwa. Po zakończeniu misji Devereaux powraca do Francji by zdemaskowć podwójnego agenta. Niebezpieczeństwo i napięcie rosną by osiągnąć swoją kulminację w mrożącej krew w żyłach scenie kończącej ten wspaniały dreszczowiec.