Το 1972, ένα αεροσκάφος από την Ουρουγουάη συνετρίβη στην καρδιά των Άνδεων. Η μόνη ελπίδα που είχαν οι επιζώντες ήταν ο ένας τον άλλο.
Ένας φιλήσυχος αγρότης αποπλανείται από μια δαιμόνια γυναίκα. Αυτή του ζητάει να δολοφονήσει την πιστή του σύζυγο.
Το χρονικό των τεσσάρων πρώτων ημερών της ανταρσίας των ναυτών του ομώνυμου θωρηκτού στην Οδησσό, το 1905, την εποχή του Ρωσο-ιαπωνικού πολέμου. Η ταινία μάχονταν στα ταμεία της Σοβιετικής Ένωσης με τον Ρομπέν των Δασών, μια αμερικανική ταινία με τον Douglas Fairbanks. Οι αρχές έλπιζαν σε επικράτηση του Ποτέμκιν, κυρίως για να εδραιωθεί ο ντόπιος κινηματογράφος στην μετά-επαναστατική Ρωσία. Καθόλου τυχαία, ο Λένιν είχε ονομάσει την τέχνη αυτή ως την σημαντικότερη για τον κομουνισμό. Εντέλει, επικράτησε ο Ρομπέν, με μικρή διαφορά. Μια ιστορική στιγμή για τον ρωσικό και τον παγκόσμιο κινηματογράφο. Η σκηνή των σκαλοπατιών της Οδησσού παραμένει ένα θαύμα τεχνικής μοντάζ και σκηνοθεσίας έχει αναπαραχθεί πολλάκις. Μάλιστα, αρχικά η σκηνή δεν βρίσκονταν στο σενάριο, αλλά ο Eisenstein την προσάρμοσε.
Μια συνηθισμένη όσο και δύσκολη εβδομάδα από την ζωή του Νανούκ και της οικογένειας του, στον καναδέζικο Αρκτικό Πόλο.
Ο έφηβος Στάνλεϊ, παρ' ότι δεν έχει διαπράξει την κλοπή για την οποία τον κατηγορούν, οδηγείται σε σωφρονιστικό ίδρυμα ανηλίκων στην έρημο, όπου η σκληρόκαρδη διευθύντρια βάζει τους νεαρούς να σκάβουν όλη μέρα τρύπες στο έδαφος «για να χτίσουν χαρακτήρα». Όμως, πολύτιμοι θησαυροί και κατάρες προηγούμενων δεκαετιών βγαίνουν στην επιφάνεια.
Τα πολιτικά επεισόδια που οδήγησαν στην Οκτωβριανή Επανάσταση, από την πτώση των Ρομανόφ τον Φεβρουάριο του 1917 μέχρι την κατάληψη των χειμερινών ανακτόρων από τους μπολσεβίκους τον Νοέμβριο του ίδιου έτους.
Ένας άντρας και μία γυναίκα είναι ερωτευμένοι, αλλά οι προσπάθειες να ολοκληρώσουν αυτόν τον έρωτα συναντούν την αντίδραση των οικογενειών τους, της Εκκλησίας και της μεγαλοαστικής κοινωνίας.
Είναι μια βουβή ταινία του 1915, και η πιο ακριβή παραγωγή του βωβού κινηματογράφου. Περιγράφει μια ρομαντική ιστορία κατά τη διάρκεια του Αμερικανικού εμφυλίου. Ο σκηνοθέτης Γκρίφιθ δημιούργησε πολλές νέες τεχνικές λήψης, χρόνια μπροστά από την εποχή του. Παρόλα αυτά, η ταινία μπορεί σήμερα να προσβάλει κάποιους θεατές, ειδικά με τον τρόπο που απεικονίζει τους νεοαπελευθερωμένους σκλάβους (κυρίως λευκούς ηθοποιούς με μακιγιάζ). Μέχρι και την δεκαετία του 40 η Κου Κλουξ Κλαν χρησιμοποιούσε την ταινία ως μέσο προπαγάνδας.