Ο Σαρλό ερωτεύεται ένα τυφλό κορίτσι που πουλά λουλούδια. Σώζει από πνιγμό ένα ζάπλουτο Νεοϋορκέζο, που επιχειρεί να αυτοκτονήσει, και μέσω εκείνου προσπαθεί να βοηθήσει οικονομικά την κοπέλα... Τα γυρίσματα της ταινίας ξεκίνησαν το 1928, στην περίοδο του βωβού, με τον Τσάπλιν να αρνείται για μεγάλο διάστημα να ακολουθήσει τα διδάγματα του ηχητικού, υποστηρίζοντας πως αυτός κατέστρεφε τη γλώσσα που είχε αναπτύξει η μέχρι τότε βουβή τέχνη. Στη συνέχεια και με την επιβολή του ήχου, ο Τσάπλιν πρόσθεσε μόνο ήχους, μουσική κι ένα απολαυστικό, ακαταλαβίστικο τραγούδι.
Ένας μηχανικός προβολής επισκέπτεται το σπίτι της κοπέλας που αγαπά. Πέφτοντας θύμα μηχανορραφίας του αντίζηλού του, διώχνεται ως κλέφτης. Κατά φαντασία ντετέκτιβ καθώς είναι (επηρεασμένος από τα αστυνομικά του αναγνώσματα) θα χρησιμοποιήσει τις αμφισβητούμενες ικανότητες του για να διαλευκάνει την υπόθεση και να αποκαταστήσει την αλήθεια.
Ο Τζόνι Γκρέι, μηχανικός τρένου στον αμερικανικό Νότο, αγαπά με πάθος την Αναμπέλ και την ατμομηχανή του. Όταν ξεσπά ο Εμφύλιος, ένας κατάσκοπος των γιάνκηδων κλέβει το τρένο του, όπου επιβαίνει η Αναμπέλ. Ο ήρωάς μας θα τον καταδιώξει στο εχθρικό έδαφος για να ξανακερδίσει τις δυο "αγάπες" του.
Ο αλητάκος βρίσκεται στο παγωμένο Κλοντάικ της Αλάσκας, προς αναζήτηση χρυσού. Όμως, τα πράγματα δεν είναι καθόλου εύκολα για έναν ευγενικό άνθρωπο σε τόσο άγριες συνθήκες. Εκεί τελικά βρίσκει κάτι περισσότερο από χρυσό. Έρχεται αντιμέτωπος με την πείνα και με πολλούς διαφορετικούς ανθρώπους.
Ένας άντρας και μία γυναίκα είναι ερωτευμένοι, αλλά οι προσπάθειες να ολοκληρώσουν αυτόν τον έρωτα συναντούν την αντίδραση των οικογενειών τους, της Εκκλησίας και της μεγαλοαστικής κοινωνίας.
Είναι μια βουβή ταινία του 1915, και η πιο ακριβή παραγωγή του βωβού κινηματογράφου. Περιγράφει μια ρομαντική ιστορία κατά τη διάρκεια του Αμερικανικού εμφυλίου. Ο σκηνοθέτης Γκρίφιθ δημιούργησε πολλές νέες τεχνικές λήψης, χρόνια μπροστά από την εποχή του. Παρόλα αυτά, η ταινία μπορεί σήμερα να προσβάλει κάποιους θεατές, ειδικά με τον τρόπο που απεικονίζει τους νεοαπελευθερωμένους σκλάβους (κυρίως λευκούς ηθοποιούς με μακιγιάζ). Μέχρι και την δεκαετία του 40 η Κου Κλουξ Κλαν χρησιμοποιούσε την ταινία ως μέσο προπαγάνδας.