Rekonstrukcja lądowania aliantów w Normandii 6 czerwca 1944 roku. Przedstawione z niezwykłą dbałością faktograficzną wydarzenia ukazane zostały z perspektywy zarówno aliantów, jak i Niemców.. Tytuł nawiązuje do zdania: "To będzie najdłuższy dzień", które wypowiedział oficer niemiecki na widok nadpływającej armady alianckiej.

Jest to historia żydowskiej piosenkarki o imieniu Rachel. Udaje jej się uniknąć śmierci z rąk Niemców i przedostać na południe Holandii. Jesienią 1944 roku przyłącza się do holenderskiego ruchu oporu pod pseudonimem "Ellis". Chcąc zyskać uznanie wśród ruchu oporu przefarbowuje swoje włosy na blond i uwodzi niemieckiego oficera. W końcu jednak zostaje zdradzona przez kogoś z wewnątrz ruchu oporu i oskarżona o szpiegostwo. W 1945 roku zostaje oswobodzona... Rozpoczyna prywatne śledztwo by ustalić, kto ją zdradził.

Berlin, rok 1936. Salomon "Sally" Sorowitsch (Karl Markovics) wśród oszustów nie ma sobie równych. Hazard, alkohol, kobiety, to jego największe żywioły. Wkrótce jednak szczęście przestaje mu sprzyjać. Trafia za kratki, a wraz z rozpoczęciem wojny do obozu koncentracyjnego. Kiedy jednak wieści o jego umiejętnościach trafiają do wysokich rangą oficerów Wermachtu, Salomonowi przedstawiona zostaje propozycja dokonania największego w dziejach oszustwa wydrukowania ogromnej sumy fałszywych pieniędzy zagranicznych walut. Do tajnej misji werbuje najlepszych profesjonalistów i tak rozpoczyna się największe wyzwanie jego życia, a zarazem największa przygoda.

Akcja filmu rozpoczyna się w pierwszych dniach II wojny światowej. Uszkodzona łódź podwodna płynie do stoczni, a aby dokonać napraw. Po drodze natrafiają na grupę wojskowych pielęgniarek, które zabierają na pokład. Zmuszeni do pospiesznego opuszczenia doku wypływają na szerokie wody i okazuje się, że są jedyną różową (aby wystarczyło farby pomieszano białą czerwoną) łodzią podwodną na świecie, w dodatku z pięcioma kobietami na ciasnym pokładzie.

Historia oparta na faktach. Kopenhaga, Dania, rok 1944. Mimo zbliżającej się ku końcowi hitlerowskiej okupacji żołnierze ruchu oporu nie składają broni. Dwóch z nich, ‘Płomień’ i ‘Cytron’, wybiera walkę do końca choć ich przywódcy postulują o zaprzestanie radykalnych działań wobec okupanta. Sytuacja rodzi wewnętrzne konflikty zarówno wśród członków podziemnej organizacji zbrojnej, jak i w sumieniach walczących bojowników.