Ο Ραντλ ΜακΜέρφι στέλνεται από τις αγροτικές φυλακές στο ψυχιατρείο, για να διαπιστώσουν αν είναι φρενοβλαβής. Με την παρουσία του στο ίδρυμα αλλάζει τη στάση των υπόλοιπων τροφίμων και δίνει άλλο νόημα στη ζωή τους.
Οι περιπέτειες μιας παλιοπαρέας που βρίσκεται κάτω από την εξάρτηση των ναρκωτικών, όπως τις αφηγείται ο Μαρκ, αυτός που κατάφερε να ξεφύγει από το αδιέξοδο του σημερινού Εδιμβούργου.
Ο Χάρι και η Σάλι επιμένουν να παραμένουν φίλοι χωρίς να είναι εραστές.Είναι όμως δυνατή η αληθινή φιλία ανάμεσα σε δυο εκπροσώπους των αντίθετων φύλων;
Η Εύα, μια νεαρή Ουγγαρέζα, έρχεται στη Νέα Υόρκη για να μείνει στον ξάδερφό της Γουίλι και τον φίλο του Έντι. Μαζί ξεκινούν για το παγωμένο Κλίβελαντ, όπου μένει η θεία της Εύας, και στη συνέχεια για την ηλιόλουστη Φλόριντα. Και ενώ η Εύα ετοιμάζεται να επιστρέψει στην πατρίδα της, ο Γουίλι συνειδητοποιεί ότι την αγαπά. Μινιμαλιστικό road movie με φοβερές ατάκες.
Η ιστορία διαδραματίζεται στην πόλη του Λοτζ, ένα από τα μεγαλύτερα ευρωπαϊκά κέντρα υφαντουργίας του 19ου αιώνα, που βρίσκεται σε ραγδαία ανάπτυξη. Η ψαλίδα μεταξύ εργοστασιαρχών, συνήθως Γερμανών, Εβραίων, Πολωνών, και εργατικής τάξης, ολοένα και μεγαλώνει. Τρεις νέοι φίλοι, ένας Πολωνός, ένας Εβραίος κι ένας Γερμανός, βάζουν τα χρήματά τους για να χτίσουν ένα εργοστάσιο. Όμως ο άγριος καπιταλισμός τους καταπίνει και τους αναγκάζει να πράξουν ενάντια στις ηθικές αρχές τους.
Σε μια διαδρομή προς το παρελθόν του, ο πρωταγωνιστής Μάικ (Ρίβερ Φίνιξ /Στάσου Πλάι μου, Η Ακτή του Κουνουπιού), μια μελαγχολική ανδρική πόρνη του Πόρτλαντ, με ναρκοληπτικές κρίσεις, αναζητά τα ίχνη της μητέρας του. Τυλιγμένος σε μια ονειρική αιθαλομίχλη, ο ευαίσθητος Μάικ παράλληλα γυρεύει το αγκάλιασμα και από τον φίλο του, τον Σκότ (Κιάνου Ρίβς /Speed, The Matrix). Έναν συνάδελφο στο πεζοδρόμιο, που παρότι είναι κληρονόμος μεγάλης περιουσίας και γιος δημάρχου, παρακάμπτει για τους δικούς του λόγους, την όποια συναισθηματική δέσμευση και ζει κι αυτός το ίδιο περιθωριακά. Το Δικό μου Άϊνταχο είναι ατμοσφαιρικά γυρισμένο, ενώ το σενάριο του Βαν Σάντ, δημιουργεί την αίσθηση στο θεατή, ότι όντως συμμετέχει σε μια απελευθερωτική, υπαρξιακή οδύσσεια. Υπάρχει στο πρώτο μέρος, μια πρωτότυπη χρήση του κλασσικού κειμένου του Σαιξπηρικού Ερρίκου Δ’, με διαλόγους και ύφος, να αποδίδονται αρκετά θεατρικά.