Η Όλφα, μητέρα τεσσάρων κοριτσιών από την Τυνησία μια μέρα είδε τις δύο μεγαλύτερες κόρες της να εξαφανίζονται για να ενταχθούν στο Ισλαμικό Κράτος. Το ανεκπλήρωτο κενό καθώς και άλλα κομβικά οικογενειακά πρόσωπα ξαναζωντανεύουν επαγγελματίες ηθοποιοί, σε μια κινηματογραφική πρόκληση που ακροβατεί διαρκώς μεταξύ της πραγματικότητας και της αναπαράστασής της. Τελικά, έχοντας πλήρη επίγνωση της άρρηκτης σχέσης που συνδέει κάθε ερευνητή με το αντικείμενο της έρευνας, η σκηνοθέτρια δημιουργεί έναν υπερπολύτιμο χώρο ώστε η οικογένεια της Όλφα να διεκδικήσει κάτι από την επούλωση και την αυτογνωσία που τόση ανάγκη έχει, την ώρα που η ταινία καταλήγει να μιλά με αφοπλιστική αμεσότητα για τη μνήμη, τη μητρότητα και τον χώρο που απομένει στις θηλυκότητες εντός του ασφυκτικού πατριαρχικού πλαισίου.

Ιστορικοί από την Αμερική, την Ευρώπη, την Ελλάδα και την Τουρκία μιλούν για τη μεγάλη Ιστορία, ενώ πρόσφυγες, πρώτης, δεύτερης και τρίτης γενιάς, και από τις δύο πλευρές του Αιγαίου, αφηγούνται τις προσωπικές τους ιστορίες. Οι οικογενειακές μικροϊστορίες εκτυλίσσονται στα παράλια της Μικράς Ασίας, στον Πόντο και την Καππαδοκία, αλλά και τη βόρειο Ελλάδα και την Κρήτη. Μάλιστα δύο από τους ομιλητές, η Καλλιόπη, κόρη ελληνορθόδοξων προσφύγων από την Καππαδοκία, διηγείται την ιστορία της στα Τουρκικά και ο Husnu, γιός μουσουλμάνων προσφύγων από την Κρήτη διηγείται την ιστορία της οικογένειάς του στα Κρητικά. Το ντοκιμαντέρ τεκμηριώνεται με σπάνιο φωτογραφικό και κινηματογραφικό υλικό που σταχυολογήθηκε από αρχεία της Αμερικής και της Ευρώπης.