Pierwsza część “Trylogii życia” Pasoliniego, w której dał wyraz fascynacji plebejską witalnością i naturalnością. Z dzieła Boccaccia wybrał najbardziej lapidarne, najpopularniejsze anegdoty oddające - często bezwstydny - charakter ludowej kultury włoskiej. Dużo tu nagości, folkloru, rozpasania, komedii, poezji i piękna. Dekameron to jeden z najbardziej żywiołowych i witalnych filmów reżysera.
Film składa się z czterech nowel. W centrum każdej opowieści znajduje się kobieta. W "Kronice nieustającej miłości" młody chłopak jest tak rozkochany w dziewczynie, że nie poświęci miłości dla chwilowej przyjemności. W drugiej noweli "Dziewczyna i zbrodnia" reżyser ulega fascynacji młodą kobietą, która wyznaje, że zabiła ojca. Trzecia opowieść, "Nie szukaj mnie", rozgrywa się w Paryżu. Stolica Francji to miasto, gdzie rozpada się wiele związków, tym razem jednak zerwanie zbliża do siebie dwoje ludzi. Tematem ostatniej historii, "Upadłe ciało", jest sublimacja miłości. Bohaterowie zadają sobie pytanie, czy to samo serce może kochać jednocześnie Boga i człowieka.
W świecie, w którym kobiety są produktami, macierzyństwo obowiązkiem, a seksualność tłamszona, pięć bohaterek stawia czoła rzeczywistości pełnej absurdów, niezdrowych relacji, braku prawdziwych emocji i samotności. Obraz przedstawiony w filmie jest sztuczny, lecz bardzo wiarygodny i przypominający czasy, w których obecnie żyjemy.