Michael Moore onderzoekt ditmaal het gezondheidsstelsel in de Verenigde Staten en vooral waarom talloze patiënten niet de zorg krijgen die ze moeten hebben, omdat verzekeringsmaatschappijen alles doen om onder de kosten uit te komen en farmaceutische bedrijven hun winsten zo hoog mogelijk willen hebben.
De Friedmans zijn een schijnbaar doodgewone, Joods-Amerikaanse middenstandsfamilie. In 1987 wordt hun huis plots bestormd door de politie. Arnold en zijn achttienjarige zoon Jesse worden gearresteerd en beschuldigd van het bezit van kinderporno en van het misbruiken van tientallen jongens. Onder de druk van het onderzoek en de nieuwsgierigheid van de pers begint het gezin uiteen te vallen. De film bekijkt de gebeurtenissen vanuit verschillende standpunten. Daarbij wordt vreemd genoeg ook gebruik gemaakt van unieke beelden die de gezinsleden zelf maakten tijdens de hoogoplopende spanningen binnen het gezin.
Deze documentaire volgt de familie Ochoa. De familie is eigenaar van een privé-ambulance. Ze proberen mensenlevens te redden door gewonden naar het ziekenhuis te brengen en hopen in ruil financieel beloond te worden. De familie krijgt dagelijks te maken met concurrentie en corrupte politieagenten.
De afgelegen berggemeenschap El Eco in Mexico is een bijna mythische plek waar het leven en de natuur intens ervaren wordt. Gelegen op een heuvel in een uitgestrekte natuurlijke omgeving, leeft de gemeenschap in harmonie met de seizoenen. De vrouwen en kinderen zorgen voor elkaar en het land, terwijl de mannen ver weg werken. De film werpt een intieme blik op hun dagelijkse bezigheden en laat zien hoe liefde, werk en leven naadloos samenvloeien in deze geïsoleerde maar warme samenleving. De jonge Montse neemt liefdevol de zorg voor haar oude grootmoeder op zich, terwijl de nog jongere Sarahí met bewonderenswaardige kennis en vrolijke enthousiasme lesgeeft aan de kleintjes. Het dorp ademt een paradijselijke sfeer, doordrenkt met warmte, plezier en genegenheid. Maar tussen traditie en emancipatie ontstaan ook wrijvingen.
In Oeganda zijn met AIDS geïnfecteerde moeders begonnen met het schrijven van zogenaamde Geheugenboeken voor hun kinderen. Omdat ze zich bewust zijn van de ziekte, is het voor de familie een manier om in het reine te komen met de onvermijdelijke dood waarmee ze te maken krijgen. Hopeloosheid en wanhoop worden geconfronteerd door de gezamenlijke inspanning van herinneren en vastleggen, een proces dat onverwachte kracht en zelfs troost in het aangezicht van de dood inspireert.