Deze documentaire vertelt hoe de Ierse singer-songwriter Sinéad O'Connor uitgroeide tot een wereldster en onderzoekt hoe ze haar stem gebruikte op het hoogtepunt van haar carrière. Dit, voordat haar neiging tegen heilige huisjes aan te schoppen, leidde tot haar verbanning uit de mainstream pop. Aan de hand van de profetische woorden en daden van Sinéad tussen 1987 en 1993 biedt de documentaire een filmisch portret van deze onbevreesde pionier, gezien door een eigentijdse feministische lens. Naast muziekvideo's, concertopnames en nooit eerder vertoond beeldmateriaal is er ook een nieuw interview met Sinéad zelf. Ook reflecteren hedendaagse kunstenaars, muzikanten en sociale commentatoren over Sinéads kunstenaarschap, impact en nalatenschap.

De film bestaat uit een scène waarin een stoomtrein op het station van La Ciotat aankomt. Diagonaal komt er een spoorlijn in beeld met op het perron reizigers, wachtend in hun zondagse pak. Een bagageloper loopt op de camera af. De stoomlocomotief nadert en houdt links in beeld stil, waarna reizigers uitstappen en anderen zich klaarmaken om in te stappen. Het verhaal gaat dat tijdens de eerste vertoningen het publiek in paniek wegdeinsde en er een massahysterie zou zijn ontstaan. De mensen begrepen niet wat ze zagen en waren daadwerkelijk bang dat ze werkelijk overreden zouden worden. Dit verhaal was destijds in de wereld geholpen om publiciteit voor de film te genereren.

Na hun werkdag verlaten de arbeiders van de Lumièrefabriek te Lyon hun post en vertrekken ze richting huis. Een man opent de poorten en de arbeiders stromen toe. Eerst komen de vrouwelijke arbeiders, met uitzondering van een klein aantal mannelijke, naar buiten en later worden ze gevolgd door enkele mannen die met de fiets vertrekken. Uiteindelijk sluit dezelfde man de poorten terug en het scherm wordt zwart.

Retrospectieve documentaire over het maken van de cultklassieker 'Willy Wonka & the Chocolate Factory.'