Meer een experimentele film dan een documentaire over de uitroeiingskampen. Wat vooral opvalt is de perfectie: het fraaie commentaargeluid van Jean Crayol, zelf ontsnapt uit `de wereld van het concentratiekamp` (onopgesmukt en ongekunsteld zo genoemd door Michel Bouquet, zodat de enorme kracht die daarvan uitgaat, alleen maar groter wordt), volmaakte beheersing van de montage en beklemmende beelden van Ghislain Cloquet en Sacha Vierny. Ook ondraaglijke beelden (van lijken die door bulldozers worden verpletterd) in dit onvergetelijke requiem.
Deze korte film portretteert de welwillende Mike Sullivan, die al tien jaar bezig is met het opnemen van een stop-motion robot-seksfilm in zijn appartement in New York City. Geobsedeerd door de nauwgezette constructie van de miniatuurrobotpornosterren, stroomt zijn appartement nu over van duizenden, waardoor hij slechts kleine paadjes heeft om te navigeren en geen plek om zijn epos te filmen.
Een korte animatie documentaire uit 1992, geregisseerd door Joyce Borenstein, over haar vader, de Canadese schilder Sam Borenstein. Het werd genomineerd voor een Academy Award voor beste korte documentaire. In Canada werd de film tijdens de 12e Genie Awards uitgeroepen tot beste korte documentaire.