De Franse onderzoeker Bertrand Monnet bezoekt piraten in Nigeria en Somalië om te leren hoe zij geld verdienen aan oliediefstal en ontvoering.
Van oefenen op blote voeten in de straten van Lagos tot optreden op een podium in Engeland: in 'Madu' wordt de 12-jarige Anthony Madu gevolgd terwijl hij zijn huis in Nigeria verlaat om te gaan studeren aan een van de meest prestigieuze balletscholen ter wereld. Dit is een verhaal over moed, groei, buitengewone obstakels, een onverwachte complicatie die zijn dromen in gevaar brengt en vooral zijn zoektocht om erbij te horen.
Twee surfboys leggen zich niet neer bij het verstrijken van het surfseizoen en besluiten met de oneindige zomer mee te reizen. Alles draait over het vinden van de perfecte wave.
De Nigeriaanse Joy verdient haar geld middels seks, waarbij de meeste van haar inkomsten naar haar 'madame' gaan. Ze woont in een studentenhuis met andere vrouwen die soortgelijke 'contracten' hebben. Hun paspoorten zijn ingenomen totdat zij de schuld van hun illegale reis naar Oostenrijk hebben betaald. De families van de vrouwen in Nigeria leven onder constante dreiging van voodoo als de vrouwen zich niet gedragen - een bedreiging die elk van hen uiterst serieus neemt.
Een geniale jongen wordt gedwongen als bediende te werken, maar wordt uiteindelijk een rijke geldvervalser die de politie te slim af is. Een waargebeurd verhaal.
Freedom, de Nigeriaanse bijdrage aan het filmfestival van Berlijn in 1957, was gebaseerd op een toneelstuk in opdracht van de Moral Re-Armament Association. De film, gebaseerd op een toneelstuk, is een onbeschaamde lofzang op de MRA en laat zien hoe de organisatie heeft geholpen het Britse kolonialisme en de radicale opstand in Nigeria te beteugelen en vrede te brengen in het onrustige land. Subtiliteit is niet het sterkste punt van de film, waardoor de film soms een zelfparodie lijkt. Freedom is naar verluidt de eerste Afrikaanse productie waarin kleuren worden opgenomen en profiteert van de cinematografische expertise van de Scandinavische artiesten Richard Taegstrom en Aimo Jaederman. De film werd enthousiast ontvangen op het festival van Berlijn, maar deed het minder goed toen hij internationaal werd uitgebracht.