Meer een experimentele film dan een documentaire over de uitroeiingskampen. Wat vooral opvalt is de perfectie: het fraaie commentaargeluid van Jean Crayol, zelf ontsnapt uit `de wereld van het concentratiekamp` (onopgesmukt en ongekunsteld zo genoemd door Michel Bouquet, zodat de enorme kracht die daarvan uitgaat, alleen maar groter wordt), volmaakte beheersing van de montage en beklemmende beelden van Ghislain Cloquet en Sacha Vierny. Ook ondraaglijke beelden (van lijken die door bulldozers worden verpletterd) in dit onvergetelijke requiem.
korte documentaire : Slijpmachines, voddenmannen, Chinese reparateurs en matraskaarders behoren tot die kleine ambachten van weleer die uit ons zicht zijn verdwenen en in de vergetelheid zijn geraakt. Maar lang geleden, in 1931, waren ze nog lang niet uitgestorven en leefden ze nog steeds in de straten van zonsopgang tot zonsondergang. De tederheid waarmee Pierre Chenal ernaar kijkt, wordt alleen maar geaccentueerd door de nostalgie die de hedendaagse kijker ervaart.
Leden van de Berlijnse queergemeenschap rouwen om het aan middelenmisbruik gerelateerde verlies van hun vrienden door herinneringen en rituelen te delen. Ze lijken op glow-in-the-dark-schimmels en stralen samen licht uit als een netwerk van ondersteuning en zorg.