Een ongewone reis naar het hart van homoporno, een universum dat wordt bevolkt door een groot aantal planeten, die professionals gewoonlijk niches noemen. Dit zijn allemaal fantasieën over geneigde smaken en libido's. Olivier Ghis probeert te begrijpen waar deze beroemde niches vandaan komen en welke verlangens ze vervullen.
Elk beeld in De val van het communisme zoals te zien in homopornografie is afkomstig van homo-erotische video's die in Oost-Europa zijn geproduceerd sinds de introductie van het kapitalisme. De video geeft een glimp van jonge mannen die reageren op de druk van een onbekende wereld, een wereld waarin geld, macht en seks nu met elkaar verbonden zijn.
Neil is een introverte eerstejaarsstudent aan de middelbare school. Zijn belangrijkste uitlaatklep zijn de erotische verhalen die hij schrijft over Vanguard, de gespierde, galaxy-held uit een populaire sciencefiction franchise.
De jonge, knappe Adam uit New York droomt ervan om een ster te worden. Hij trekt in bij zijn vriendin Candy die, tussen audities door, haar tijd doorbrengt met sporten, winkelen en het zoeken naar een rijke man. Adam maakt een moeizame start met weinig inkomen en een onuitstaanbare baan bij een callcenter. Een nieuwe filmproductie ziet er veelbelovend uit, maar Adam krijgt te maken met uitgerangeerde regisseurs, futloze sterren, oude beroemdheden en drugsverslaafden. Hij belandt al snel in de onderwereld van de homoporno en prostitutie.
Lalo is een seks influencer: hij plaatst foto's van zijn naakte lichaam en zelfgemaakte pornovideo's voor zijn duizenden volgers op sociale media. Lalo regisseert zijn eigen leven, maar als hij privé is, lijkt hij in constante melancholie te leven als hij niet in zijn karakter zit.
David en Chris fleuren hun stagnerende relatie op door een dating-app voor homo's te gebruiken, maar dit brengt ongewild hun leven in rep en roer.
Tussen 1975 en 1983 was er in de Franse cinema een nieuw soort film te zien: homopornografie van eigen bodem. De films zijn opgenomen op 16 mm en de meeste ervan zijn geslaagd en voorzien van certificaten door het CNC (National Cinema Centre). Ze werden vertoond in een klein aantal Parijse bioscopen gewijd aan homopornografische films: Le Dragon, La Marotte en Le Hollywood Boulevard, evenals in verschillende in de provincie. Ze waren in wezen het werk van drie productiehuizen: Les Films de La Troïka (Norbert Terry), AMT Productions (Anne-Marie Tensi) en Les Films du Vertbois (voornamelijk Jacques Scandelari). Het genre kwam vroegtijdig ten einde met de komst van video, waarvan de laatste in 1983 werd gemaakt met 'Mon ami, mon amour (Mijn vriend, mijn geliefde)'.