Op zijn elfde leende Jonathan Caouette de camera van de buurman en begon hij zijn dagelijks leven te filmen. Hij maakte kortfilmpjes, filmde interviews met zijn familieleden, verzamelde foto's, berichten op het antwoordapparaat, audiodagboeken en monteerde alles met iMovie. In 20 jaar tijd heeft hij een spectaculair archief verzameld met meer dan 160 uur audio- en beeldmateriaal. Door zichzelf en zijn omgeving te filmen wilde hij ontsnappen uit de chaos van zijn dagelijks leven. Uiteindelijk verhuisde hij naar New York en vond een thuis en rust bij zijn vriend David Sanin Paz. Wat begon als een experiment werd een portret van een Amerikaanse familie die uiteenvalt door armoede, misbruik, verwaarlozing en drugs. Een portret van zijn eigen familie.
In Oeganda zijn met AIDS geïnfecteerde moeders begonnen met het schrijven van zogenaamde Geheugenboeken voor hun kinderen. Omdat ze zich bewust zijn van de ziekte, is het voor de familie een manier om in het reine te komen met de onvermijdelijke dood waarmee ze te maken krijgen. Hopeloosheid en wanhoop worden geconfronteerd door de gezamenlijke inspanning van herinneren en vastleggen, een proces dat onverwachte kracht en zelfs troost in het aangezicht van de dood inspireert.