1960. Ze wordt geboren. Ze groeit op in een huis aan de rand van een bos. 1977. Ze is 17 en nog steeds niet van huis. Haar ouders adopteren een pleegzoon. Hij is 15.

Er werd aangenomen dat zeehonden voormalige mensen waren die vrijwillig de dood in de oceaan zochten. Eén keer per jaar, op de dertiende nacht, mochten ze aan land komen, hun huid uittrekken en zich als menselijke wezens vermaken, dansend en genietend. Deze korte film onderzoekt de legende van Kópakonan, wat letterlijk ‘de zeehondenvrouw’ betekent, een van de bekendste volksverhalen op de Faeröer.