Experimentele film, waarin een lentedag in Berlijn door middel van camera-instellingen en montage is geabstraheerd tot een ritmisch spel van beweging.
De film bestaat uit een scène waarin een stoomtrein op het station van La Ciotat aankomt. Diagonaal komt er een spoorlijn in beeld met op het perron reizigers, wachtend in hun zondagse pak. Een bagageloper loopt op de camera af. De stoomlocomotief nadert en houdt links in beeld stil, waarna reizigers uitstappen en anderen zich klaarmaken om in te stappen. Het verhaal gaat dat tijdens de eerste vertoningen het publiek in paniek wegdeinsde en er een massahysterie zou zijn ontstaan. De mensen begrepen niet wat ze zagen en waren daadwerkelijk bang dat ze werkelijk overreden zouden worden. Dit verhaal was destijds in de wereld geholpen om publiciteit voor de film te genereren.
Leden van de Berlijnse queergemeenschap rouwen om het aan middelenmisbruik gerelateerde verlies van hun vrienden door herinneringen en rituelen te delen. Ze lijken op glow-in-the-dark-schimmels en stralen samen licht uit als een netwerk van ondersteuning en zorg.